En nu is hij af en wil ik hem helemaal niet meer naar een tentoonstelling sturen.
Ik heb geen zin in commentaar op puntjes die niet netjes doorlopen, quiltwerk dat hier en daar is uitgeschoten en andere onvolkomenheden. Voor mij is hij namelijk volmaakt zo. Ik zie die onvolkomenheden namelijk als een uiting van de moeilijke jaren die ik achter mij heb.
In de jaren dat ik met deze quilt bezig ben geweest heb ik 3 dierbare mensen verloren, mijn kinderen opgevangen en geholpen met hun verdriet, geworsteld met het draaiend houden van mijn plotseling eenoudergezin, geworsteld met het op peil houden van mijn energiebalans, geworsteld met het zorgen voor het inkomen. En dat is wat ik in die onvolkomenheden zie. Commentaar op de quilt voelt dus als commentaar op mijn emoties.
Daarnaast kan ik het Cas niet aan doen, heeft hij zolang op zijn quilt moeten wachten, zou ik hem nog weer een tijdje wegsturen. Dat kan natuurlijk niet!
Ik ben razend trots op dit resultaat en hier wil ik hem wel laten zien. Kunnen jullie er thuis van alles van vinden, hoef ik dan lekker niet te horen.